Ik ga jullie lastigvallen met mijn andere obsessie, dé obsessie die helemaal bovenaan op nummer 1 staat en mijn leven ontzettend veel leuker gemaakt heeft. Onze honden.

Jarenlang ben ik actief geweest in de paardensport. Ik had nooit een eigen paard maar heel wat verzorg- en bijrijdpaarden waar ik redelijk fanatiek mee was. Ik reed jonge maar ook ervaren paarden en ik vond het heerlijk (al) mijn vrije tijd bij hen te spenderen. De paardensport was mijn allergrootste passie voor wel 12 jaar lang maar toen ik besloot naar Frankrijk te verhuizen met mijn ex-partner heb ik het allemaal achtergelaten. Paardensport is duur, het eist veel tijd en energie van je en de behandeling van de dieren is, achteraf gezien, niet overal vriendelijk en dat is normaal. Het is normaal dat een paard een uur in een zandbak staat in zijn eentje, een uur gaat rijden waarbij hij of zij een beurse mond en lippen oploopt, sporen in de zij geprikt krijgt en daarna weer 22 uur in een stal doorbrengt met nauwelijks daglicht. En ik was het zo zat dat ik niet meer teruggegaan ben.

Toch, ik kan niet zonder dieren. En gelukkig duurde dat ook helemaal niet lang want mijn ex wilde een hond. Ik heb altijd al een hond gewild maar ik ben er niet mee opgegroeid en ik had werkelijk geen idee wat het inhield. Het leek me wel wat, in Frankrijk waar ik geen baan had, een balletje gooien en lange wandelingen maken met een hond. Gezellig, want ik zou vaak alleen zijn door het werk wat mijn ex deed en we woonden midden op een grote berg. Ik dacht dat je gewoon kon kiezen welke hond je mooi vond en die kon nemen. Gedrag is iets wat je kunt veranderen door opvoeding, toch? Mijn ex had wel een idee en zo kwam hij: Manu. Een Siberische Husky reu met verschillende kleuren ogen en grappige vlekken op zijn vacht. Mijn ex had al eerder Husky’s gehad zei hij dus een puppycursus was niet nodig. Wat leuk! Ik was verliefd. Wát een schatje.

Alles ging goed, de eerste weken brachten we in Nederland door en Manu was snel zindelijk. Zitten, af, wachten, hij was zo braaf en had alles heel snel door. Eenmaal in Frankrijk hebben we de mooiste wandelingen gemaakt en hebben we heel veel lol gehad. Voor een jonge hond was hij ontzettend braaf. Tot hij 10 maanden oud werd, achter een konijn aan schoot en de buurtkippen vermoord bleek te hebben. Ik kon hem niet meer aankijken, míjn schatje een moordenaar?! Ik ben me meer en meer gaan verdiepen in het ras de Siberische Husky en het bleek dat dit hun ding is. Ze lopen weg en jagen, niet wat blaffen en er achteraan, maar werkelijk voor de kill. Ik schrok, want wat nu? Dit krijg ik er niet met opvoeding uit.

Kort hierna verhuisde ik terug naar Nederland. Ik had geen eigen inkomen in Frankrijk en ik was het zat huisvrouw en eenzaam te zijn. De Fransen spraken vooral met elkaar en mijn Frans is niet goed genoeg om mee te kunnen praten. Ze ontweken me en ik heb daardoor al mijn energie in Manu gestopt. Die hond betekende alles voor mij en ik zou als het moest de hele wereld gaan verzetten om ons toch te kunnen laten slagen. Manu zou ooit weer zo rennen als hij deed, los van de riem en ik zou dat ellendige balletje gaan gooien. Wij gaan aan het werk.

Mijn ex en ik gingen kort hierna uit elkaar. Gelukkig mocht ik Manu houden want een leven zonder hem kon ik me gewoon niet meer voorstellen. Ik vond weer een baan en ik kreeg mijn eigen inkomen terug. Dit betekende wel dat Manu vaker alleen moest zijn, normaal waren we 24/7 samen. Gelukkig wilden mijn lieve moeder en zusje op hem passen en hij vond het geweldig bij hen.

We gingen vaak op pad na mijn werk en er waren velden met een omheining zodat hij alsnog los kon lopen en kon spelen met andere honden. Hij kwam voor het eerst op het strand en we gingen naar mijn vrienden toe waar hij ook erg geliefd is. Hij werd volwassen, hij groeide en groeide en zijn karakter werd steeds stabieler maar ook sterker. Manu was nu een zelfverzekerde, volwassen hond die de wereld wel alleen aan kon en alleen speciaal geslecteerden nodig had voor gezelschap. Het op mensen afstuiven was voorbij, hij gaf ze zelfs geen kwispel, andere honden konden gewoon passeren zonder hels kabaal en springen aan de riem, zijn speeltjes lagen te verstoffen in zijn mand. Mijn kleine Manu was volwassen.

Ik vond een eigen woning en we verhuisden naar een benedenappartement met tuin dat vrijwel ín een uitlaatgebied stond. Wat hebben we genoten en wat was het fijn om écht samen te wonen. Het klinkt misschien stom maar ik was zo blij met Manu dat ik soms vlinders in mijn buik voelde als ik naar hem keek. Mijn leven begon nu pas echt en ik had het geluk dat te delen met mijn Manu. Ik stond er niet alleen voor dit keer, ik had altijd iemand aan mijn zijde die de hele wereld met me wilde delen. Ik kocht een fiets en we gingen samen op fietstocht, hij ging overal mee naar toe, zelfs naar de kroeg. Wat waren we gelukkig samen en wat hebben we een ijzeren band gekregen.

Jonathan, mijn huidige vriend, kwam in ons leven en wat paste dat allemaal goed. Manu werd lyrisch als hij zijn auto hoorde en hij vond alles nog gezelliger. Toch bleef het aan me knagen dat hij nu toch een aantal uur per dag alleen was tot hij uitgelaten werd door mijn moeder of zusje en voor een hond die zo dol is op gezelschap als Manu vond ik dat verschrikkelijk. Uma kwam, een teefje uit Spanje dat de hele wereld eng vond en alleen maar bibberde. En Manu, die de hele wereld geweldig vond en alles wel alleen aankon, heeft haar zo goed begeleid. Wat was ik trots op hem. Ook heeft Manu geholpen met opvanghond Blanche en onze huidige opvanghond Cody.

Inmiddels wonen Manu en ik in Den Haag met Jonathan. Vlakbij het duin en strand en Manu loopt inmiddels vrijwel dagelijks los van de riem. We hebben twee gehoorzaamheidscursussen afgerond waarbij we werken met de clicker en trainen vrijwel alles op een positieve manier. Helaas is dat balletje nog geen succesverhaal gebleken. Ik hoef maar naar Manu te kijken en hij weet wat ik bedoel en andersom precies zo. We zijn zo’n hecht team geworden en ik ben zo intens trots op hem dat ik al bijna begin te huilen als iemand een opmerking over hem maakt. Goed of slecht, alles over of met hem raakt me zo diep in mijn hart dat ik al paniek krijg bij het idee dat hij er ooit niet meer zal zijn.

Deze hond is zo bijzonder voor mij geworden en dat terwijl we elkaar ook zo vaak niet begrepen hebben en ik zoveel fouten met hem heb gemaakt.

Overigens is dit misschien iets heel anders dan geurkaarsen maar toch heeft het wel wat met elkaar te maken. Manu is namelijk de grote (stink)reden dat ik aan de waxmelts ben begonnen :D