Ik houd me niet aan jaren, het is maar tijd. Of het nu 31 december of 1 januari is maakt niet uit, het is eenzelfde dag en het zou niet anders moeten voelen omdat er een ander jaargetal aan hangt. Het is opnieuw een dag waarin je dezelfde dingen doet als anders, met altijd weer een verrassinkje erbij. Leuk of stom. Tóch wil ik middels mijn blog een terugblik doen op 2016 en dit op papier zetten. Ik heb dat nog nooit eerder gedaan, een terugblik op een heel jaar. Ik doe ook niet aan goede voornemens, althans, niet voor een nieuw jaar. Voor komend jaar heb ik die wel maar die houd je nog even van me tegoed 🙂
Hoe was 2016 voor mij?
Was het een goed jaar?
Geen idee eerlijk gezegd. Vast wel na het schrijven van deze post. Het was een bewogen jaar, dat sowieso. Er waren ups en downs zoals in elk jaar.
Laten we direct starten met kaarsen. Dit was mijn verzameling begin 2016. Nu hebben jullie nooit een stash foto van mijn huidige verzameling gezien maar ik kan vast verklappen dat er een inimini (húge) verschil in zit :’)
Ook heb ik in 2016 mensen aangestoken met het geurenvirus. Mijn goede vriendin, Agnes, heb ik eerder al overtuigd dat ze waxmelts moet verzamelen en in 2016 heb ik haar ook aan de geurkaarsen gekregen. Ook mijn moeder heeft inmiddels een kast vol. En dat resulteerde natuurlijk in gezellig shoppen en bankhangavonden met een hoop gesnuffel.
Ik ben alles behalve handig met filmpjes. Nieuw voornemen voor 2017. Ik word gestraft met deze still. Sorry Agnes.
Dit jaar ging ik voor het eerst met mijn schoonouders, zwager en schoonzus mee op een lang weekend weg. Jonathan was natuurlijk ook mee. Zijn ouders namen ons mee naar een hotel in Zuid-Duitsland, het Zwarte Woud. Wow, wat is dat een prachtig gebied! Het was voor het eerst sinds lange tijd dat ik zonder honden op “vakantie” ging en ik kon alleen maar denken aan hoe gaaf Manu die sneeuw zou vinden, haha! Ik ga hier zeker nog eens naartoe. We zijn dat weekend ook naar Europa-park geweest. Ook een heel mooi pretpark en heel leuke achtbanen.
Maar vooral die natuur vond ik prachtig. We zijn er eind april geweest en er lag nog volop sneeuw in de bergen. Zodra je daalde werd het al minder koud. We waren blij dat we nog winterbanden onder de auto hadden zitten.
Het uitzicht vanaf het hotel.
Met mijn hond Manu ben ik een cursus gestart in 2016. Ik was het zó zat. Eind 2015 wist ik me echt even geen raad meer met mijn hond. De Siberische Husky is geen gemakkelijk ras en Manu kon mij dat goed bewijzen. Sjonge. Ik wilde zo graag óók eens lekker kunnen wandelen met een hond die op mij let en naar me luistert. Men zei me dat ik dan maar een ander ras had moeten kiezen en ik het wel op kon geven. “Houd hem nu maar lekker aangelijnd”. Maar Agnes haalde me over een gehoorzaamheidscursus te starten. Deze hondenschool zat ver weg maar ik ging het toch maar proberen.
De eerste les die ik kreeg was dat ik niet moet proberen maar doen. De instructrice hamerde vooral op mijn zelfvertrouwen, als ik bij voorbaat al denk dat het niet lukt, waarom zou mijn hond dan naar mij willen komen? Ik ben hen eeuwig dankbaar want in 2016 hebben Manu en ik geweldig werk verricht en zijn we closer dan ooit. Hij is zo ontzettend braaf en vindt het zo leuk te luisteren. Ik kan niet veel trotser worden op die hond!
Ik heb járenlang paardgereden. Tot ik verhuisde naar Frankrijk. Ik was er altijd zoveel tijd aan kwijt. In 2016 stapte ik met twee vriendinnen opnieuw op een paard voor een heel gezellige buitenrit in Friesland 😀
Ook gingen we ’s zomers een lang weekend naar de Ardennen met vrienden en dit keer kon Manu mee! Uma bleef thuis, die vindt dat niks met zoveel mannen in één huis. Gelijk heeft ze 😉 We hebben een heerlijk weekend gehad met heel veel mooi weer en een kanotocht langs het prachtige groen. Ik heb vroeger vrij veel gekanoëd dus ik kon er al snel mee overweg in tegenstelling tot sommige mannen :’) Resultaat: dooie armen de laatste kilometers haha!
Tijdens dat weekend was Cody, een opvanghond die we in december 2015 te logeren kregen vanuit een stichting, geschrokken en weggelopen bij de oppas. We zijn dus hals over kop vertrokken om Cody weer terug te vinden. Gelukkig was hij vlak voordat ik arriveerde gezien en sprong hij zo in mijn armen zodra hij mij zag. Cody was zo’n fijne toevoeging aan onze roedel. Hij zit inmiddels op een heel fijne plek, na ruim 9 maanden werd hij geadopteerd! Het afscheid was moeilijk maar ik weet gelukkig heel zeker dat hij het goed heeft. Je kunt HIER mijn post daarover teruglezen.
Als echt gek hondenvrouwtje ging ik samen met mijn zusje en Manu naar het evenement Woofstock. Het was heel gaaf! Ik heb ontzettend leuke spullen gekocht voor de honden, er waren workshops te doen en alles was volledig ingericht voor de honden. Toen we een patatje kochten kreeg Manu een speciaal hondenpatatje! Echt een aanrader om met je hond(en) eens te bezoeken in 2017!
Pokémon Go! Tien minuten fietsen naar Kijkduin Deltaplein waar het elke avond weer helemaal afgeladen was met Pokémon Go jagers! Ge-wel-dig! Wat hebben we een leuke avonden met prachtige zonsondergangen gehad dankzij dit spel. Je ging toch net even vaker naar de boulevard.
Ook het jaar waarin ik mijn fantastische Berlingo de prak in reed 🙁 Ik had zo’n geweldige bus voor de honden maar helaas, helaas! Vlak daarna heb ik ook mijn kin stukgemaakt. Die is helaas niet te vervangen. Ik schreef HIER op hoe dat gebeurde. Oops!
Halverwege het jaar werd een plank van mijn kledingkast leeggehaald voor mijn kaarsen. (Ik heb nu 4 planken :’) )
Wat ik ontdekte afgelopen jaar vind ik zó gaaf! Ik kan de dagen al aftellen tot het seizoen weer start! Dog survival!
De laatste periode van 2016 kregen we een zware klap te verduren. We hebben het afgelopen jaar zo ontzettend veel van onze roedel honden genoten. Eerst ging Cody weg, maar goed, daar waren we zo ongeveer op voorbereid. Maar wat daarna gebeurde had niemand verwacht. Lieve Suus, die nog geen jaar bij Agnes mocht wonen werd plots heel ziek en het was het beste om haar in te slapen. Ze was een van de allerliefste honden die ik ken en ze ging veel te vroeg. Zie dan maar eens wat zinvols uit je mond te krijgen als je vriendin verliest wat het allerbelangrijkste voor haar is en ze haar nooit meer zal terugkrijgen. Lieve Suus, rust in vrede met heel veel snacks <3
De tweede van links is Suus.
Mijn kleine broertje werd dit jaar marinier! Ik ben zo trots op hem dat hij dit bereikt heeft en hoe hij zijn eigen succes voor elkaar gebokst krijgt. Hij wilde al van kleins af aan iets met het leger doen en nu, vele jaren later, is het hem dan gelukt. Knapperd!
2016 is ook het jaar waarin ik weer gestart ben met paardrijden. Eens per week rijd ik Duo bij, heerlijk weer tutten met een (heel groot) paard en ze is ontzettend braaf.
Verder liep Uma nog eens weg. Natúúrlijk.
Dit keer gelukkig bij ons zelf. Ze was me kwijt en holde zo de verkeerde kant op uit zicht. Gelukkig is ze heelhuids thuisgekomen en ligt ze nu weer lekker tussen ons in te knorren.
Vrijwel elk moment in 2016 was daar mijn allergrootste liefde; Jonathan. Het samenwonen bevalt me zo fijn, het is altijd gezellig. We gaan er af en toe op uit, kunnen veel lachen, drinken speciale bieren, zijn dol op lekker eten en badderen. In 2017 gaat er een hoop veranderen en ik kijk er enorm naar uit samen met hem!
Ik wens jullie een heel fijne jaarwisseling en een fantastisch 2017!