Geen first world problems.
Ik ben gezond en daar ben ik blij mee. Ik heb geen enge ziekte of narigheid dus je begrijpt wel; ik mag niet klagen. Ik doe het lekker toch.

Het is een ramp! Hoe kan ik zorgen dat dit zo snel mogelijk verdwijnt?! Ik drink vers citroensap, hang met een theedoek over mijn hoofd boven een pan met heet water en ik loop met volgesnotterde zakdoeken rond. Mijn ogen prikken en ik voel het snot in mijn voorhoofd verschuiven zodra ik voorover buig. Ik hoest de longen uit mijn lijf ’s nachts en als ik een uurtje achter elkaar kan slapen heb ik geluk. Bleh wat voelt dat toch naar en vies.

Het liefst zou ik thuis in mijn bed blijven liggen met een thermoskan thee, overal snotdoeken, de honden om me heen en een domme serie waarbij het niet zo erg is als je af en toe wegzakt. Maar ja, dit weekend moest de slaapkamer behangen en opgeknapt worden, de honden moesten gewoon uit en maandagochtend ging de wekker weer om half 7. Werk. Moet ik me ziek melden of is dat onzin voor een verkoudheidje? Met mijn ogen nog dichtgeplakt en gezwollen van het tranen, een rode, schrale neus en een zere keel kijk ik mezelf aan in de spiegel. Sjonge. Zelfs de beste make up kan dit niet verbergen. Wat een hoofd. Ik kijk nog even beter en trek met beide handen aan mijn wangen omdat mijn neus weer enorm begint te jeuken. Het werd niet veel beter.

Ik werk op kantoor. Mijn kamergenoot heeft gelukkig geen smetvrees. Ik heb hem vrijwel zeker aangestoken, hopelijk heeft hij ergens al antilichamen opgedaan. Na een dag neusspray, tissues met balsem, keelpastilles en kruidenthee op kantoor rijd ik naar huis. Ik had een fijn gesprek gehad over mijn functioneren dus ik was vrolijk. Eenmaal thuis was Jonathan blij voor me en bestelden we Chinees. Ik neem mezelf al weken voor een dieet te starten maar ook vandaag was niet die dag. Ik proefde niets maar Jonathan genoot volop. Ik houd er zo van als iemand van eten houdt en lekker door eet. Ik zou een heel goede feeder zijn.

Nu komt de grootste ramp. Ik schuif de deur van mijn kast open waarin ik al mijn geurkaarsen bewaar. Jonathan ging in een bad, die heb ik inmiddels ook aangestoken dus die lag daar zielig te zijn waardoor ik de gehele woonkamer voor mezelf alleen had. Dat betekent dat ik een geurkaars of waxmelt aan kan steken, woehoe! Ik steek mijn neus in een van mijn potten om te kijken of ik hier zin in heb. Niets.
?!?!
Néé! Ik pak een van mijn allersterkste kaarsen, Balsam Fir van Village Candle, en weer: niets! Ik ruik hélemaal niets. Geen vleugje, geen heel, heel klein beetje. Helemaal niets. Toch steek ik een kaars aan, Sparkling Woods van Goose Creek, maar ik ruik echt helemaal niets en besluit dat ik het zonde vind en blaas het uit. Nou zeg 🙁

Mijn lijden is nog steeds niet voorbij. Ik ben niet ziek dus ik moet werken, mijn taken in mijn dagelijks leven gaan gewoon door en ik moet het allemaal doen zonder beloning van mijn geurliefjes. En ook snoepen kan me niet vrolijk maken want ik proef niets. Zelfs mijn zelfgebakken koekjes doen me niets. Ik zou net zo goed een hap van de kamerplant kunnen nemen, het smaakt hetzelfde. Naar niets. Ik proef Antaflu’s, dat is het. En daar moet ik van huilen, tranen stromen over mijn wangen terwijl ik voel dat ik al snel mijn neus weer zal moeten snuiten. Ik probeer ook spiegels te vermijden, wáárom is het toch zo normaal dat je met je eigen hoofd geconfronteerd moet worden na het piesen? Ik wil gewoon mijn handen wassen na mijn 12e toiletbezoek deze ochtend omdat al die thee rechtstreeks je blaas in stroomt. Niet weer dat hoofd. Voorzichtig kijk ik mezelf opnieuw aan in de spiegel: rode vlekken, gezwollen en paarse wallen, een rode, schrale neus en tranende ogen en moet toch een beetje grinniken. “Ha lelijkerd”.

Ik blijf jullie dus wat reviews verschuldigd lieve lezers.
Hopelijk ruik ik snel weer iets. Ik heb nog een paar reviews in de planning staan maar iets nieuws testen gaat lastig nu.

Liefs Nikki