Te lang heb ik niet geblogd, schande!
De afgelopen twee maanden heb ik alles en niets gedaan. Ik heb ook maar weinig gebrand met dat mooie weer dus ik had niet heel veel te vertellen over nieuw geprobeerde geuren. Omdat mijn baan geen vakantie toeliet heb ik ruim 40 werkuren per week gemaakt, activiteiten met mijn honden gedaan, heel veel leuke dingen met mijn vriend en vriendinnen en ben ik nauwelijks thuis op de bank geweest.

Máár, ik ben er weer hoor! Kijkend naar buiten realiseer ik me dat de herfst weer komt en man, man wat heb ik daar zin in! Ik kan eindelijk weer mijn dikke truien en vesten uit de kast trekken en mijn favoriete shawl om doen. Ik blijf het heerlijk vinden me te verstoppen in dikke kleren en onder kleedjes op de bank te draaien, in bed te kruipen onder mijn dikke dekbed en ’s avonds koelere temperaturen te voelen.

Twee maanden geleden reed ik van werk terug naar huis. Ik zou met mijn zusje en nichtje afspreken om met zijn drieën Manu mee te nemen naar Kijkduin zodat we Pokémon konden gaan vangen. Ik had er veel zin in en reed met een muziekje aan in mijn doggymobiel over de provinciale weg. Het was druk dus ik reed langzamer dan toegestaan en terwijl ik in mijn tas graaide om uit te vinden of ik mijn powerbank wel meegenomen had keek ik één seconde richting mijn tas waardoor ik niet door had dat er file vormde. BAM!
Ik knalde keihard op mijn voorganger. Ik realiseerde me direct dat mijn auto me nergens meer ging brengen en omdat ik nu een aanrijding op de provinciale weg had veroorzaakt zou ik 112 moeten bellen zodat zij mij en mijn voorganger veilig van de weg konden halen. De hulpcentrale reageerde snel en vriendelijk en tijdens het gesprek besefte ik me ineens dat ik nog niet gekeken had hoe het met mijn voorganger ging. “Stuur maar een ambulance” zei ik, hing op en stapte de auto uit. Hij was een stuk doorgereden en stond verderop stil. Ik zette het op een rennen en hoopte dat de andere auto’s me wel zouden zien en de rechterbaan zouden mijden. Ik klopte op het raam maar de man lag stil in zijn auto met zijn hoofd achterover. Ik schrok me rot en trok de deur open waarna ik aan zijn schouder schudde. De man reageerde: “ik ben duizelig”. Ik vond een fles sap in zijn auto en zei hem wat te drinken. “Het spijt me, het spijt me, ik keek maar één seconde weg”. Hij reageerde niet meer.

Op dat moment kwam de ambulance al aan waarvoor ik weer terug naar mijn auto rende: “kijk bij de man, hij is duizelig, ik red me wel”. Een vrouw van de ambulanceploeg keek me wat indringend aan en vroeg of ik het zeker wist. “Ja hoor, ik heb niks”. Al schuddend en bevend stond ik bij mijn auto te wachten op nieuws van de ambulanceploeg en de politie. Intussen belde ik mijn vriend die opnam met een raar stemmetje als grap. “Ja, ik heb een aanrijding veroorzaakt. Auto stuk, ik heb niks. Stotter, stotter…”

De politie arriveerde. Ik dacht dat ik vreselijk op mijn kop zou krijgen omdat ik niet opgelet had. Maar ik kreeg juist steun van alle kanten. Het gebeurde vrijwel wekelijks op die plek. Een agent zuchtte: “mensen kunnen niet ritsen, dan staat het plots stil”. Of het wel ging. “Jaja, ja, ja het gaat goed, ik heb niks”. Kijkend naar mijn auto besef ik me dat die nooit meer zal rijden. De voorkant was een halve meter korter geworden, de lampen hingen er zielig bij. De auto van mij en de honden die ik pas 5 maanden had. De ambulanceploeg kwam terug.
“Hoe gaat het met hem”?
“Prima hoor, alleen wat schrik, niets aan de hand”.
Op dat moment verliet de adrenaline mij en barstte ik in tranen uit. Ik was zo bang dat ik die man wat had aangedaan en nu stond hij lachend naast zijn auto te zwaaien naar me. Ik beet op mijn lip en probeerde me weer te vermannen. De agente bood aan samen het schadeformulier in te vullen omdat ik nog steeds zo aan het schudden was. Mijn auto werd op de takelwagen gehesen en de vreselijk aardige takelautomeneer heeft mij thuis afgezet. Ik nam een warm bad want al mijn spieren waren verkrampt waar ik pas achter kwam nadat ik thuis weer op de bank zat.

En zo ging mijn kaarsenpotje naar een nieuwe auto. Een knalgroene.

Intussen had mijn hond Manu last met plassen. Hij plaste bloed en had echt pijn dus is hij voor meerdere onderzoeken bij de dierenarts geweest. Daaruit bleek uiteindelijk dat hij last had van blaasgruis en moest op een speciaal dieet. Gelukkig is hij sinds vrijdag gruisvrij maar helaas weten we nog steeds de oorzaak niet. Dat is dus even afwachten. Hopelijk blijft het nu echt weg.

Wat ik ook nog heb gedaan is mezelf toetakelen. Jaja.
Ik ging met alledrie de honden ’s ochtends vroeg om 06:00 uur voor mijn werk nog even naar het bos met de kickbike. Dat is een mountainbike maar dan in stepvorm. Stepjoring noemen ze de sport. Wij doen het voor de lol. Manu gaat vast aan het frame met een speciaal trektuig om en zo crossen we door het bos. De andere twee rennen los mee. We gingen echt heel erg lekker totdat we een heuvel afreden en ik bijna Manu inhaalde. Ik besloot iets te remmen en op dat moment sloeg ik over de kop. Ik belandde op mijn kin terwijl ik met mijn handen probeerde mezelf van de grond te houden. Ik had heel even ademnood omdat ik op mijn stuur geklapt was. Toen ik weer overeind kon komen voelde ik een brandende pijn op mijn handen. Ik bekeek ze en terwijl ik mijn rechterhand omdraai valt er een dikke druppel bloed op. Mijn kin!
Ik probeerde via mijn telefoon te kijken wat er zit maar het is nog te donker in het bos. Voorzichtig voel ik wat er zit maar dat heeft geen zin. Ik app mijn vriend dat ik gevallen ben en naar huis kom. Eenmaal thuis probeer ik de wond schoon te maken met een natte handdoek. Het bleef maar bloeden en ik zei tegen mijn vriend dat ik bang was dat het gehecht moest worden. Hij pakt mijn gezicht vast en duwt mijn kin wat omhoog. Ineens zie ik zijn blik veranderen: “ja, kom maar, we moeten naar de huisarts”.
Uh oh.
En zodoende heb ik nu een litteken van dik 3 cm breed precies op het puntje van mijn kin zitten. Het wordt er wel beter op zo 😀

En… misschien had je het al verwacht n.a.v. mijn laatste post maar Cody, onze opvanghond, is eindelijk geadopteerd! Negen en een halve maand hebben we voor hem gezorgd, hem getraind, hem geleerd wat liefde en vertrouwen is en nu is hij dan naar zijn eigenste baasjes! Het afscheid viel me zwaar, nog steeds, maar het is beter zo.

Ik heb natuurlijk ook heel veel leuke dingen gedaan. Zo heb ik helemaal het dogsurvivallen ontdekt. Je gaat dan met je hond een parcours door van gemiddeld 5 km, moet door sloten zwemmen, door bagger kruipen, over wiebelbruggen heen en kanoën of suppen. We hebben echt de smaak te pakken en gaan dit zeker vaker doen!